پسین اوز ماهنامه پسین اوز
دانش آموز دوره دبیرستان که بودم علاقه فراوانی به عمران و آبادانی زادگاهم داشته و در محافل و نشست های بزرگان شرکت می کردم. بحث و صحبت ها پیرامون کم و کاستی های شهرمان اوز در زمینه های مختلف: مسائل بهداشتی، آموزشی و تشویق دانش آموزان به ادامه تحصیلات عالیه، بطورکلی برای همه اقشار جامعه، بخصوص در مواردی که بحث در زمینه ادامه تحصیل دانش آموزان علاقمند به ادامه تحصیل بود که از نظر مالی و تامین هزینه تحصیل امکانات نداشتند، به این نتیجه می رسیدیم که با دعوت از افراد خیر و دارای بضاعت مالی صندوقی به صورت پس انداز تعاونی در نظر گرفته و تاسیس شود.
بدین صورت که هر شخص نیکوکار و علاقمند مبلغی را به این حساب واریز نموده تا از بهره آن هزینه تحصیلات نیازمندان تامین گردد و اصل سرمایه متعلق به مشارکت کنندگان در صندوق باشد. در موارد دیگر عمرانی شهر هم بدین صورت عمل شود و این بودجه ها در مکان هایی که نیاز باشد صرف گردد. گاه به این فکر می کنم که وجود افراد خیر شهرمان گنجینه های ارزشمندی هستند اگر مسیر امور خیری که توسط شان انجام می گیرد از روی اصول و برنامه انجام می شد نتایج مفیدتری ببار می آورد. آیا تاکنون به این اندیشیده اید که این کمک ها تا کی می تواند ادامه یابد؟ اکثر افراد خیر زادگاهشان اوز و پرورش یافته شهرشان هستند که در کشورهای حاشیه خلیج فارس با همت و تلاش خود به دارایی و ثروت رسیده و از آنجا زادگاه خود را پشتیبانی می کنند که ناشی از حس دلبستگی و وابستگی به وطن و زادگاه ناشی می شود.
آیا تا ۱۰ یا ۲۰ سال آینده نیز وضع چنین خواهد بود؟ وضعیت محیطی و زمانی و اقتصادی و بویژه ارتباطات که چشم امیدمان به کشورهای حوزه خلیج فارس است و در نتیجه توجه به اوز روز به روز کمتر خواهد شد. فرزندان خیرین و تجار باقی مانده در خلیج فارس اکثراً راه و روش تجارت پدران را دنبال نمی کنند و خود حقوق بگیر گشته اند و یا هم بدلیل عدم وابستگی و دلبستگی چون زادگاه و پرورش یافته اینجا نیستند آن حس اجداشان را کمتر شاهد می باشیم که این دو علت اقتصادی و عدم دلبستگی می تواند چشم امید تامین نیازهایمان را از خارج کمتر کنیم.
با تاسیس یک شرکت تعاونی عمومی وسرمایه گذاری و ایجاد اشتغال می تواند به جبران وابستگی گام برداشت. البته ناگفته نماند که در شهرهای همجوار از جمله گراش شاهد پیاده کردن این ایده ها بوده ایم که مهم ترین آنها سرمایه گذاری در زمینه آموزش و پرورش بود که بیاد دارم برای جذب دبیر اقدام به ساخت منزل مسکونی و حتی کمک های مالی جهت دبیران نمودند که در نتیجه موفق هم بودند بطوری که شاهد هستید بعضی از خانواده های اوزی فرزندان خود را برای تحصیل به گراش فرستاده و بعضا نیز شاید بفرستند.
همچنین در زمینه بهداشت اقدام به آب لوله کشی شهری که بسیار تاثیر گذار بود و وضعیت اسف بار قبل از آن را همه شاهد بودیم. همچنین در مسائل درمانی که همت والایشان شامل حال کل لارستان و حتی بنادر حاشیه خلیج فارس هم گشته. از نظر شهرسازی و زیباسازی شهری که نیاز به شرح نیست و قابل مشاهده است. بنابراین همانطور که قبلا اشاره شد ما نباید تنها به ساخت مدارس و مساجد بسنده کنیم بلکه باید با تشویق و ترغیب خیرین و سوق دادن هزینه های آنان و سرمایه گذاری در کارهای تولیدی به فکر زادگاهمان باشیم و از درآمدهای حاصل از این سرمایه گذاری ها به پیشرفت شهرمان در زمینه های آموزشی – درمانی و آبادانی کمک کنیم.
محمدربیع خضری