نگرشی بر نقد و آستانه تحمل مسئولان

*عبدالعزیز خضری: مدتی است شهروندانی اندک در رسانه های رسمی اقدام به درج دیدگاه هایی می کنند که علاوه بر ایجاد واکنش قلمی در مجاری رسمی، به تبادل پیام در شبکه های مجازی منجر می شود، امید است تبادل دیدگاه ها در مجاری رسمی هر چه بیشتر گسترده شود و همراه با مسئولیت پذیری باشد. راقم که خود بیش از ۴۵ سال در عرصه های خبررسانی و سازمان های اداری حضور داشته است، معتقد به حمایت از صاحبان قلمی است که نوشتار خود را از شبکه های رو به ازدیاد مجازی خارج و وارد رسانه های رسمی می کنند.
زیرا نوشتن با نام و نشان کامل در نشریات رسمی، با خود مسئولیت به دنبال می آورد و نقطه مثبت دیگر آن که طرف مورد خطاب را به واکنش و پاسخگویی تشویق می کند و از همه مهم تر انگیزه ای می شود برای دلسوزان و مصلحان که دیدگاه های خود را نه در مجادلات کلامی بلکه به صورت مکتوب بیان کنند.

همه این ها مضاف بر منافع پیش گفت به احساس مسئولیت همگانی در قبال مقدرات شهر و نظارت بر عملکرد مراجع عمومی کمک شایان می کند. نفع دیگر نوشتن زیاد از سوی نویسندگان سبب می شود منتقدان بیشتر به سوی انصاف و ارتقای آگاهی خود باشند و ظرفیت دید خود را ازحوزه مسئولان با توجه به امکانات بالا ببرند و این بهترین حالت از حضور اقشار مردم در عرصه مطبوعات است.
نویسنده این یادداشت که خود به خاطر درج دیدگاه های نقد بعضی ازنویسندگان، مورد اعتراض قرار دارد در همه حال بر دیدگاه خود از توجه به مقدمه بالاست. نگارنده، به مشکلات عدیده و کم بودن منابع مالی و انسانی به خصوص منابع انسانی کارآمد، آگاه است ولی از سوی دیگر بر انجام گفتگوی رو در رو و نشست های هم اندیشی اصرار دارد. ما بایستی به این باور برسیم که سطح توقعات و مطالبات آحاد جامعه مرتب در حال افزایش است و هر شهروندی به سمتی پیش می رود که به خود حق می دهد در تصمیم گیری ها دخالت کند و حداقل در جریان رخدادها قرار بگیرد و یا قرار داشته باشد.
شهروندان چنان چه، به طرق گوناگون چون نشست های هم اندیشی، پایگاه های خبری، دریافت عملکردهای حداقل سالیانه توسط روابط عمومی ها به صورت درج در مناظر، رسانه های همگانی رسمی و ترتیب جلسات پرسش و پاسخ حداقل هر شش ماه یا هر یک سال قرار بگیرند، به بازویی مطلع در مقابل شایعه پراکنی تبدیل می شوند.
در این حالت نوعی همگرایی شکل می گیرد و مباحث حاشیه ای، واکنش های در سایه کمرنگ می شود و با این گونه ارتباطات ارگان یا تشکل های مدنی می توانند نیازسنجی کنند و مطالبات خود را به جامعه، مراجع دولتی واصحاب خیر انتقال دهند.
مطالبات همواره دو سویه خواهند بود. شهروند درخواست می کند وطرف مجری و مسئول نیز جواب می دهد. نیازها در دو کفه ترازو ارزیابی و وزن می شوند. قطعا هر یک کم باشد، مشهود می شود و چنان چه تعامل و تسامح وجود داشته باشد، طرف مقابل برای توازن حداقل چاره اندیشی می کند. بهترین شیوه شناخت عیوب و قصور، اهرم نظارت است و سالم ترین شیوه نظارت و برترین حامی صاحبان قلم و افراد اهل قلم و نقد، رسانه ها هستند.
چنان چه، نقدی تنگ نظرانه، یک سویه و جبهه گیرانه باشد، می شود با قلم جوابش داد و این بر می گردد به این که مسئولان همان قدر که با صحبت در مجامع و مجالس سعی در ارائه برنامه ها و یا دفاع از عملکرد دارند، آن را به روی کاغذ نیز بیاورند. صاحب این قلم در موارد مختلفی خواستار ارائه صورت عملکرد اعتبارات دریافتی ارگان ها و نهادها از بودجه های اختصاصی ملی و استانی شده است، اما ارائه و اعلام نمی شود.
سخن پایانی نگارش، توقع از مسئولان به ویژه اعضای شورای اسلامی شهر است که روابطشان با اقشار جامعه عاطفی و روانی و به نوعی خانوادگی است. توصیه می شود برای شکوفایی بیشتر رسانه ها و صاحبان قلم، از دیدگاه دیگران، استقبال کنند و سفت و سخت مدافع نقد شوند و کاری کنند تا فرهنگ نوشتاری در ابعاد گسترده بین آحاد جامعه جابیافتد.
چرا قلم نقدها راحت تر به سمت اعضای شورای اسلامی نشانه می رود چون برخاسته از اراده شهروندان هستند و انتصابی نیستند، مسئولان انتصابی به نوعی خود را جوابگوی مقام نصب کننده می دانند تا دیگران.
تحلیل این مقال با بیان اتفاقی واقعی و تلخ از ورزش فوتبال به آخرمی رسد که: همه دیدیم یا شنیدیم البته ورزشکاران به ویژه فوتبال دوستان، در جام ملت های آسیا گذشته و در کشور امارات متحده عربی و بازی تیم های ایران و ژاپن که به تعبیر اکثریت قریب به اتفاق کارشناسان، تیم ملی فوتبال ایران را قهرمان جام ملت های آسیا معرفی می کردند.
اما، اعتراض بی پایه بازیکنان تیم ملی ایران به داور و خونسردی بازیکنان ژاپن، به گل حریف منجر شد که در روحیه بازیکنان مغرور و بی دلیل معترض ایران تاثیر منفی زیادی گذاشت، و با حساب ۳ بر صفر بازنده از زمین خارج و حضور دربازی پایانی را از دست داد.
آیا تصور اینکه بعضی واکنش ها به مندرجات رسانه ها و صاحبان قلم و نقد در این مقوله باشد؟
*عضو شورای نویسندگان